Sajgonki – przysmak kuchni wietnamskiej, który Aga koniecznie chciała zasmakować w naszej kuchni. Trochę się wzbraniałem przed ich zrobieniem, ale to wynikało z czystego lenistwa. Zima ma jednak na mnie zły wpływ ;). No ale w końcu się wziąłem w garść, zakasałem rękawy i zaserwowałem Adze namiastkę kuchni orientalnej. Jak wyszło? Zachwalała, mówiła, że bardzo dobre, ale dla mnie to zły znak. Niedługo będę musiał powtórzyć... Spróbujcie sami, bo poniższy przepis jest naprawdę dobry i sprawdzony przez pierwszego smakosza naszej małej rodzinki ;).

Bardzo lubię takie domowe słodkości „do poskładania”. 100% gwarancji, że nie będzie zakalca, że ciasto nie wyrośnie itp. Jedyne niebezpieczeństwo to mleko skondensowane. Poniżej zamieściłam jednak dokładny opis przygotowania. Zapewne dla większości jest to oczywiste, ale mając w pamięci przykład mojej współlokatorki, gotującej puszkę na palniku, bez garnka (!), bez wody (!), stwierdziłam, że na wszelki wypadek nie zaszkodzi ;).

Połączenie twarogu i wędzonej ryby było mi znane, ale nigdy nie pomyślałam, że można dodać śledzie. Znalazłam ten przepis u Dukana. Dla dbających o linię śmietana jest oczywiście niewskazana ;). Jednakże bez tego dodatku całość była dość „sucha”.

fot. P. Tarasewicz / IPLA.TV

Dwanaście tygodni temu na szklanym ekranie pojawił się nowy program kulinarny. Tym razem skierowany do profesjonalnych szefów kuchni. Czyli jak dla nas mało ciekawe, bo daleko nam do takiego poziomu. Ale obejrzałem, bo chciałem zobaczyć jak pójdzie Piotrkowi Ogińskiemu, za którego pół internetu trzymało kciuki. Pierwsze wrażenia nie były najlepsze, a przecież to od nich zależy sukces nowego show. Mimo to nie poddałem się i dałem sobie szansę przez kolejne tygodnie. Tak dotrwałem do końca, a podczas trwania pierwszej edycji TopChef napisałem dla Was trzy teksty. Dziś ostatni raz na ruszt rzucam temat TopChefa. Zwycięzcę już znamy, ale tak naprawdę mamy ich dwóch.

O chinkali słyszałam nie raz. Kultowe danie kuchni gruzińskiej o kształcie sakiewki z pomponikiem wypełnionej mięsnym farszem. Niestety w Lublinie na próżno szukać gruzińskich specjałów, a przynajmniej my ich nie znaleźliśmy. Ale dzięki temu moja kulinarna biblioteczka poszerzyła się o rewelacyjną, według mnie, pozycję – Tradycyjna kuchnia gruzińska autorstwa Jeleny Kiładze. Dla kogoś kto o kuchni gruzińskiej nie ma zielonego pojęcia,  nigdy nie był w Gruzji,  a bardzo chciałby poznać jej smaki jest to książka idealna. Autorka oprowadza nas po kuchniach poszczególnych regionów Gruzji, opowiada o historii kuchni gruzińskiej i podaje masę przepisów opatrzonych zdjęciami. Polecam!

Wracając jednak do chinkali, muszę przyznać, że miałam pewne obawy. Fakt, wydaje się, że to nic trudnego, coś podobnego do naszych pierogów. Aczkolwiek tutaj farsz stanowi surowe mięso. Przez te kilkanaście minut musi się ono ugotować wytwarzając bulion. Ważne, by nie wypłynął on podczas gotowania i pozostał w sakiewce. Samo lepienie zaś, jak się okazało, nie jest trudne, przy każdym kolejnym idzie coraz łatwiej. Czy było warto? Było. Bardzo smaczne. Powtórzę na pewno.